Dembaba’m, Dembişim, Çirkin Kralım, Demba İçigüzel’im, Dembişkom, Ağır Abi’m, Perküsyon Usta’m ve Sıvı Kedi’mdin sen benim….
Azminle , olgunluğunla, hiç vazgeçmeyen sakin gücünle, hayatımıza girdin! Hep denedin! Camdan, kapıdan, mutfaktan her yerden kovduk! Her yerden, tekrar- tekrar denedin, denedin… Hiç vazgeçmedin ve iyi ki geçmedin!
Aramızda oluşacak o inatçı, o kocaman sevgiyi sen, benden önce gördün.
Zorla kedimiz oldun! 8 sene, önce suyla kovmaya çalıştığımız sen, bugün gitmenle koskocaman bir boşluk ve kalp acısı bıraktın.
Ne zaman bir şeyleri deneyip başarısız olsam, hep seni getirdim aklıma. Sonra tekrar denemeye devam ettim. Aynı senden öğrendiğim gibi “ ta ki o olmayan şey, oluncaya kadar”.
Önemli olan şeyin ruh güzelliği olduğunu öğrettin. İşte bu yüzden soy ismi olan tek kedimizdin sen Demba “ Demba İçigüzel”
Geldiğini veya gideceğini haber veren, pencerede patilerinle yaptığın perküsyonun,
Yürüş yaparken yoluma çıkıp yatmaların,
Minik patilerinle karnıma yaptığın masajların,
Otoparkta benimle her karşılaştığında gösterdiğin mutluluk ve heyecanın,
Minicik, kutuları sepetleri bir sıvıdan yapılmışcasına dolduruşların,
Diğer tüm kediler lazer ışığı yakalamaya çalışırken gösterdiğin mesafeli ve ilgisiz tavrın,
Yanyana kıvrılıp bir yap-boz’un birbirini tamamlayan iki parçası gibi uyuklamalarımız, aklımdan hiç ama hiç gitmeyecek...
Seninle yaşamaktan ve senin insanın olmaktan gurur duydum.
Öldüğümüzde ne olduğunu bilmiyorum. Ruh var mı? Başka bir bedende devam ediyor mu hayat yolculuğumuz? Hiç birinden emin değilim!
Emin olduğum tek şey; ben yaşadığım sürece seni sevmeye ve hatırlamaya devam edeceğim sevgili Demba’m.
14.08.2021 İstanbul
