Sevgili Covid Günlüğüm,
Evde geçen onca süre hepimize daha fazla ev işi olarak geri dönüyor.
Kah daha çok yeme içme, kah daha çok çamaşır, bulaşık, ev temizliği, ütü, market alışverişi, çöp çıkarma (hele bu çöp çıkartma!)... Her şey ve her şey öncesinden daha fazla, daha sık tekrar ediyor kendini. Aynı rutinde uzun zaman geçirince de bu “daha” ların etkisi katlanıyor sanki!
Ev işleri konusunda eşimle hiç mi hiç birbirimize düşmedik. Hiçbir zaman kavgaya tutuşmadık ama sanma ki sevgili günlük, harika bir uyumla bir iş bölümü yaptık. Ev işlerinin ağırlığı bende ama değişebileceğine dair bir umudum var şimdilerde.
Nasıl mı?
Son dönemde evde yaptığım işlerden bir başkası yapmış gibi bahsediyorum. Hatta bir peri tılsımı ile dokunmuş ve kendiliğinden hallolmuş gibi; “Aaa bulaşık makinesi perisi makineyi boşaltmış, çamaşır makinesi perisi makineyi çalıştırmış, çay perisi çay demlemiş” gibi...
Eşim bu oyundan hoşlandı ve kendiliğinden oyuna katıldı. Yeni aldığı süt köpürtücüyü kullanma hevesiyle son dönemde sıklıkla yaptığı kapuçino kahveyi servis ederken ”hmm bak bakalım kahve perisinin kahvesi güzel olmuş mu?” diye karşı atakla geldi.
Ben çamaşır makinesi perisi oluyordum, o süpermarket perisi! Birimiz hafta sonlarının kahvaltı perisi, diğerimiz yemek siparişi verme perisi...
Böyle böyle her şeyi bir, bir paylaşınca, konu, en çok kapıştığımız, çöpü çıkarma konusuna geldi.
Burada durduk! Bu belki de en sevmediğimiz, en üstümüzde kalmasın istediğimiz ev işiydi!
Kim cümle içinde “ çöp perisi çöpü mü çıkarmış, bak nasıl da güzel çıkarmış” gibi bir şey dese üstüne kalacak!
Çocukken sıklıkla tutuştuğumuz lades oyunu gibi; “ikimizin de aklında” ve birbirimizin boşluğuna gelsin diye bekliyoruz.
Belki daha da ciddi ; hedefin yerinden çıkması için saatlerce, hatta günlerce kıpırdamadan bekleyen bir pusucu / sniper gibi bekliyoruz.
8 yıllık evliliğimizin en saçma, en sinsi, en sessiz, en komik ama en önemli mücadelesi bu!
Bir yandan oyun bitmesin istiyorum ama diğer yandan kazanmak istiyorum sevgili günlük :)
